Пост N: 1052
Зарегистрирован: 26.03.12
Рейтинг:
16
Отправлено: 08.07.15 11:22. Заголовок: Правілы жыцця белару..
Правілы жыцця беларускай гімнасткі Мяліты Станюты ВІДЭА
Меліціна Станюта — беларуская гімнастка, шматразовая прызёрка чэмпіянатаў свету і Еўропы. Праўнучка выбітнай акторкі, легенды Купалаўскага тэатра Стэфаніі Станюты.
У 2009 годзе на дэбютным для яе чэмпіянаце свету ў пятнаццацігадовым узросце Мяліта выйграла бронзавы медаль у практыкаваннях з абручом, «срэбра» у камандным першынстве і заняла чацвёрты радок у фінале шматбор'я.
У сезоне 2013 года Станюта прыняла ўдзел амаль ва ўсіх этапах Кубка свету і турнірах серыі Гран-Пры, нязменна займаючы прызавыя месцы як у мнагабор'і, так і ў фіналах асобных відаў. У Бухарэсце яна з трыумфам выйграла мнагабор'і, а таксама фіналы з мячом, булавамі і стужкай, і затым паўтарыла гэта дасягненне на турніры ў Пезара, узяўшы, акрамя «золата» у аналагічных дысцыплінах, срэбны медаль у практыкаванні з абручом. Па выніках пройдзеных чатырох этапаў Кубка свету Станюта ўзначаліла міжнародны рэйтынг гімнастак не толькі ў мнагабор'і, але і ў асобных відах.
«Наша Ніва» ў рамках новага відэапраекта даведалася, па якіх правілах жыве наша зямлячка-чэмпіёнка.
Одна из лидеров мировой художественной гимнастики, лидер белорусской сборной Мелитина Станюта никогда не изменяла своему принципу – быть первой.
Этот год для гимнастки складывается удачно: копилка спортивных достижений Мелитины пополняется наградами самой высшей пробы, а сколько еще значимых стартов впереди! Но, пожалуй, самая главная мечта лидера белорусских "художниц" как нельзя близка к исполнению: все больше спортивных болельщиков страны интересуются художественной гимнастикой и приходят на соревнования, чтобы поболеть за своих. Это доказал прошедший в Минске в 2015 году чемпионат Европы по художественной гимнастике.
- В преддверии чемпионата было довольно волнительно, потому что я чувствовала ответственность перед предстоящими соревнованиями не только как спортсменка, которая должна была достойно выступить,- рассказывает Мелитина Станюта. – Наша сборная была частью большого и профессионального коллектива людей, которые трудились над созданием этого грандиозного праздника художественной гимнастики – одного из самых красивых видов спорта - и, с другой стороны, ответственного старта. Правду говорят, что дома и стены помогают. Сделать первый шаг на площадку, начать выступление довольно сложно, постоянно себя успокаиваешь, настраиваешь. А когда с трибун слышишь слова поддержки: "Мелита, давай!", то это придает сил. Кому-то крик с трибун мешает, но мне очень помогает.
- Хотелось бы вспомнить и другие знаковые старты: на Европейских играх в Баку вы завоевали "бронзу" в олимпийской дисциплине – индивидуальном многоборье и три медали в отдельных видах… - Награды Евроигр уникальные, потому что впервые проводились соревнования в таком формате, когда выступления спортсменов из разных видов спорта чередовались. Публике это новшество очень понравилось!
- А на Всемирной летней Универсиаде-2015 в Корее, среди прочих наград, вы взяли "золото" в том виде выступлений, который многие "художницы" называют самым сложным, - с лентой. - Выступления с лентой считаются самыми сложными неспроста, потому что успех выступления зависит от множества факторов: уровня влажности в зале, силы потока воздуха от кондиционера. В Корее влажность воздуха была 80%, а от кондиционеров был настоящий сквозняк, и мы с Катей Галкиной все время ходили с утюгом, чтобы перед выступлениями успеть отпарить ленту, которая от повышенной влажности становилась тяжелая, прилипала к телу, завязывалась в узлы… Но мне все удалось, и я считаю эту золотую медаль очень ценной…
- Мелитина, человека, настолько преданного своему делу, найти сложно, но все-таки интересно было бы узнать: чем бы занимались, если бы не художественная гимнастика? - Вспомнилось: когда я была маленькой и еще не понимала, что художественная гимнастика – это всерьез и надолго, я почему-то на вопрос "Кем ты хочешь стать, когда вырастешь?" отвечала: "Дипломатом". Наверное, потому, что мне всегда нравились иностранные языки: я хорошо знаю английский, французский, и очень хочу выучить итальянский, который понимаю, но полноценно вести разговор с собеседником пока не могу. Возможно, я бы выбрала какую-то творческую профессию, потому что сама – творческий человек. Но сейчас, конечно, все мои мысли о художественной гимнастике, и я часто думаю о том, что хорошо было бы в будущем стать спортивным менеджером и пиарщиком, чтобы популяризировать этот вид спорта. Я бы с удовольствием попробовала себя в роли телеведущей, например, в авторской программе, где бы беседовала с гостями – не только спортсменами, но и тренерами, врачами, психологами... Поскольку я очень хорошо знаю мир спорта, то могла бы много интересного рассказать телезрителям о нашем "закулисье".
- У вас, кстати, уже достаточно внушительный опыт съемок… - Да, я снималась в художественном фильме "Выше неба" - был всего один съемочный день, но потрудиться пришлось хорошо. (Смеется.) Думаю, мне помогли справиться с задачей актерские гены. Но все же самый серьезный актерский опыт я получила на съемках рекламных роликов Bonaqua – это был очень интересный творческий процесс. Помню, мы снимали ролик два дня фактически сутки напролет, даже не успевали поесть. Хорошо, что под рукой всегда была вода. Я рада, что благодаря этому ролику люди приобщаются к миру художественной гимнастики. Во время чемпионата Европы в Минске у многих болельщиков была интересная реакция: "Ой, вы же - та девочка из рекламы про воду Bonaqua?" Я отвечала: "Да, это я!" (Смеется.) Быть лицом бренда Bonaqua – это осуществление мечты детства. Лет в десять я поставила себе цель: добиться успеха в спорте, чтобы меня пригласили сниматься для Bonaqua. И сегодня об этом уже мечтают подрастающие гимнастки.
- Мелитина, сегодня, к счастью, люди все больше приобщаются к здоровому образу жизни… - И это очень здорово! Конечно, за состоянием своего здоровья нужно обязательно следить: вести активный образ жизни, правильно питаться, соблюдать питьевой режим. Многие девушки, насколько я знаю, сегодня пользуются гаджетами, которые им через определенное время напоминают при помощи звукового сигнала: нужно выпить воды! В день нужно употреблять, на мой взгляд, как минимум 2 литра чистой питьевой воды, которая помогает избегать застойных процессов в организме, питает клетки.
- А как вы посоветуете восстанавливаться после физических нагрузок да и просто в конце недели, когда накопилась усталость, и нужно набраться сил перед новыми свершениями? - Лично я люблю отдых, связанный с водой. Если есть возможность уехать из Минска, то лечу куда-нибудь к морю, которого мне очень не хватает. Находясь в Минске, отдаю предпочтение СПА или сауне. А вообще мой привычный и самый любимый вечер воскресенья – когда есть только Мелита, джакузи, книжка и больше никого! Это очень здорово помогает настроиться на новую трудовую неделю.
Впереди у белорусских граций – три этапа Кубка мира и чемпионат мира по художественной гимнастике. Хочется пожелать Мелитине Станюте и ее подругам по команде побед и медального дождя. А мы будем болеть за наших спортсменок и наслаждаться самым красивым видом спорта.
Мелитина Станюта: "В детстве поставила цель добиться успеха" Одна из лидеров мировой художественной гимнастики, лидер белорусской сборной Мелитина Станюта никогда не изменяла своему принципу – быть первой. Читать полностью: http://news.tut.by/society/458931.html
Lala
постоянный участник
Пост N: 8002
Зарегистрирован: 23.09.11
Рейтинг:
12
Отправлено: 08.08.15 18:54. Заголовок: World Cup Budapest 2..
Мелитина Станюта: все время ходили с утюгом, чтобы успеть отпарить лентуПервый номер белорусской сборной по художественной гимнастике Мелитина Станюта не скрывает: "Мой путь в спорте можно охарактеризовать, используя известное выражение: через тернии к звездам!" И, смеясь, добавляет: "А вообще, я заметила закономерность: по жизни у меня чем хуже, тем лучше".
-Это как, Мелитина? -Например, буквально за пару дней до открытия чемпионата Европы, который прошел в Минске, у меня распухло колено и заклинило спину. Но к такому уже не привыкать…
-Зато обошлось без казусов на всемирной летней Универсиаде в Корее, откуда вы привезли "золото" за выступление с лентой. -В Корее как раз таки казусы поджидали на каждом углу. В зале, в котором проходили выступления, влажность воздуха составляла 80%, а от кондиционеров был настоящий сквозняк. И мы с Катей Галкиной все время ходили с утюгом, чтобы перед выступлениями успеть отпарить ленту: от повышенной влажности она становилась тяжелая, прилипала к телу, завязывалась в узлы… Но мне все удалось, и я считаю эту золотую медаль очень ценной.
-Вы по характеру волевой и целеустремленный человек, который знает, чего хочет, сам принимает решения. Но интересно, были ли на вашем пути люди, которые повлияли на вас, помогли в принятии важных решений? -Конечно! Например, я очень благодарна известной российской гимнастке Лейсан Утяшевой, которая сильно мне помогла. Возможно, если бы не Лейсан, у меня в спорте ничего не сложилось бы… В 2010 году, когда у меня начались проблемы со стопой, Лейсан, у которой была похожая проблема, показала меня своим врачам. Я тогда у нее жила в Москве: Лейсан и ее мама меня опекали, поддерживали. Утяшева ушла из спорта из-за тяжелой травмы, но своим примером доказала, что после этого жизнь не заканчивается — она переходит на качественно новый уровень. Сегодня Лейсан — успешная телеведущая, счастливая жена и мама. И если бы меня спросили, какой я вижу свою жизнь в перспективном будущем, то, наверное, такой, как ее построила Лейсан Утяшева.
-Про вас часто говорят: "Железная леди"… -Знаете, странно получается. 50 процентов людей, если их спросить, какая Мелитина Станюта, ответят: "Закрытая, сдержанная, холодная". Другие 50 процентов скажут противоположное: "Душа компании, веселая, улыбчивая, классная". В действительности, я редко подпускаю близко к себе незнакомых людей и могу быть откровенной только с теми, кому доверяю. Моих двух лучших подружек я знаю очень давно: с одной мы знакомы еще с трех лет, а со второй — с первого класса.
-А как в сборной — женском коллективе — удается поддерживать теплые дружеские отношения? Женщины, как говорится в одной шутке, обычно дружат друг против друга… -В немалой степени благодаря тренерам в нашей сборной есть командный дух: если кому-то больно или тяжело психологически, девчонки обязательно найдут нужные слова. Так было всегда: когда я была юниоркой и только делала первые шаги во взрослом спорте, а Люба Черкашина была лидером команды, она очень помогала мне и стала как старшая сестра. Жизнь спортсменов в принципе нелегка, и если бы мы еще друг друга не поддерживали, строили козни, ругались, то, уверена, не смогли бы достигнуть хороших результатов.
-А бывает так, что хочется все бросить? -Редко, но бывает… Даже в этом году я рыдала навзрыд, когда не получалась программа. Но, на мой взгляд, благодаря переломному моменту, когда казалось, что все очень плохо и мы пытались понять, как поменять программу, было найдено правильное решение.
-Что бы вы могли посоветовать родителям, которые не знают, в какую секцию отдать дочку? -Художественная гимнастика, наверное, единственный вид спорта, когда детей можно приводить в секцию очень рано — в три-четыре года. Даже если потом девочке не захочется заниматься художественной гимнастикой, ее с удовольствием примут в секцию балета, на фигурное катание или в танцевальный коллектив. Занятия художественной гимнастикой полезны и тем, кто не планирует связывать в дальнейшем жизнь со спортом, потому что ни одной девушке не помешает красивая осанка, развернутые плечи, грациозная походка. Если у меня будет дочка, я отдам ее заниматься только художественной гимнастикой!
Krumkach
Пост N: 1092
Зарегистрирован: 26.03.12
Рейтинг:
16
Отправлено: 04.09.15 16:46. Заголовок: Хто натхняе спартсме..
На наступным тыдні наймацнейшыя грацыі планеты збяруцца ў Германіі, дзе пройдзе 34-ы чэмпіянат свету па мастацкай гімнастыцы. Яны чарговы раз будуць здзіўляць нас сваёй прыгажосцю і абаяннем, а разам з тым спаборнічаць. Бо на кану сёлета не толькі званне найлепшай у свеце, але і алімпійскія ліцэнзіі. Нашы дзяўчаты ўжо прывучылі балельшчыкаў да яркіх выступленняў і медалёў, таму і на гэты раз чакаем ад іх перамог.
Напярэдадні ад’езду ў Штутгарт мы сустрэліся з першым нумарам зборнай, чалавекам, які ўвасабляе беларускую мастацкую гімнастыку. Меліціна Станюта расказала «Звяздзе» пра сваю гатоўнасць да турніру, інтарэсы па-за спартыўнай залай і гены тэатральнай прабабулі.
«Самая сур’ёзная саперніца — гэта я»
— Меліціна, апошні этап падрыхтоўкі амаль завяршыўся. Вы задаволены сабой? — Сёлета была вялікая колькасць этапаў Кубка свету, і гэта добра: чым больш выступаеш, тым больш упэўненасці ў сабе. Мяркуючы па тым, як я рабіла праграму, усё ідзе па плане, складваецца добра. Час, які мы правялі ў Мінску перад чэмпіянатам свету, выкарыстоўвалі для таго, каб давесці ўсе практыкаванні да ідэалу. Галоўнае — не пераскочыць пік формы: для любога спартсмена гэта вельмі важна.
— Ці ёсць у гэтым сезоне любімы від у праграме, які атрымліваецца лепш за астатнія? — Не, яны ўжо настолькі адпрацаваныя, настолькі мае. Я ўжо даўно, гадоў з 10, не вылучаю нейкае практыкаванне. Кожны год праграма змяняецца, у гэтым яна мне вельмі падабаецца. Усе вобразы розныя, але яны падыходзяць мне на сто працэнтаў. Праграма гімнасткі шмат у чым залежыць ад стану яе душы. Калі яна можа быць рознай, то чаму б не паказаць гэта? Калі ўсе практыкаванні вытрыманы ў адным стылі — гэта сумна і для суддзяў, і для гледачоў, і гэта, вядома, не паказвае клас гімнасткі, бо, акрамя спартсменак, мы павінны быць яшчэ і актрысамі.
— Гэты чэмпіянат свету яшчэ і ліцэнзійны. Ёсць дадатковая нервознасць з-за гэтага? — Стараюся не думаць пра гэта. Я ад прыроды вельмі адказны чалавек, таму ў дадатковай матывацыі не маю патрэбы.
— Ці прыемна ў Германіі выступаць? Там любяць мастацкую гімнастыку? — Без сумневаў! Кожны год немцы праводзяць Гран-пры, там заўсёды шмат заўзятараў і прыемная атмасфера. Год таму ў Штутгарце праходзіў этап Кубка свету, у іх вялікая арэна, і ўся яна была запоўненая.
Для мяне вельмі важна адчуваць ад гледачоў гэтую энергію, даваць ім эмоцыі і атрымліваць аддачу, я зараджаюся ад іх, як батарэйка. Успамінаю наш чэмпіянат Еўропы ў Мінску, было вельмі складана. Так жа складана, як на маёй першай Алімпіядзе. Я разумела, што на мне, як першым нумары, велізарная адказнасць. Людзі прыйшлі падтрымаць нас, чакалі медалёў, і правільна рабілі, што чакалі. Да гэтага часу памятаю, як стаяла перад першым відам; чаго толькі не рабілася тады ўнутры! Выходжу на дыван — і зала выбухае. Гэты крык зняў палову напружання.
— Як заўсёды, галоўнымі канкурэнткамі на гэтым чэмпіянаце будуць расіянкі? — Мая самая сур’ёзная саперніца — гэта я. Ведаю, што мне проста трэба выйсці і зрабіць тое, што я напрацавала, тое, што я ўмею. А ўмею ў сваіх праграмах усё. Галоўнае — справіцца з хваляваннем, якое прысутнічае заўсёды (дарэчы, калі яго няма — гэта дрэнна, праверана на ўласным вопыце). Яго проста трэба накіроўваць у патрэбнае рэчышча, і тады хваляванне выліваецца ў павышаную канцэнтрацыю, сабранасць, падказвае выйсце з складанай сітуацыі.
— Праграма доўжыцца паўтары хвіліны. Якія думкі ў гэты час пралятаюць у галаве? — Ой, гэта ж шмат часу! За яго можна паспець насварыцца на сябе, прадмет, з якім ты працуеш у гэты момант, даць указанні. А часам наогул злавіць сябе на нейкіх дзікіх думках не аб гімнастыцы: напрыклад, адчуць пах папкорну, які есць хтосьці з гледачоў, або пазнаць чыйсьці голас.
Лёс дае выпрабаванні
— Ці накладвае званне першага нумара зборнай дадатковую адказнасць? — Так, дзесьці ты разумееш, што ад цябе патрабуюць больш, чым ад іншых, не маеш права на памылку, павінна ў любой сітуацыі дапамагчы камандзе. Але ў жыцці быў перыяд, пасля аперацыі, калі я была другім нумарам і адчувала сябе некамфортна.
Лідарскія якасці ў мяне з дзяцінства, таму, калі б я была другой, зрабіла б усё, каб стаць першай.
— Ці стаў той перыяд цяжкай траўмы ступні, пра які вы ўзгадалі, пераломным у кар’еры? — Гэта быў канец 2010-га — пачатак 2011 года, у мяне тады ўсё ішло па нарастальнай: з юніёрскага ўзросту адразу пайшлі медалі, я ўпершыню ў гісторыі Беларусі выйграла медаль у шматбор’і, усё было настолькі выдатна, што лёс вырашыў выпрабаваць: спачатку ён даў мне аванс, а потым выпрабаванне.
Каб проста хадзіць, мне не патрабавалася аперацыя, але, каб працягваць выступаць, яна была неабходная. На аднаўленне мне далі тры месяцы. Калі час падыходзіў, я працягвала кульгаць. У той момант мала хто верыў, што я вярнуся, нават мама казала: «Меліта, можа, хопіць?» А я разумела, што яшчэ не сказала сваё слова ў мастацкай гімнастыцы, таму зрабіла ўсё магчымае, каб вярнуцца.
Станюта да аперацыі і пасля — гэта зусім розныя людзі, я як быццам вырасла на прыступку, стала працаваць, што называецца, з мазгамі, таму што разумела — усё можа скончыцца ў любы момант. Пазней выступленні пачалі прыносіць мне задавальненне, я стала адчуваць гледачоў, зразумела, што выступаю ў першую чаргу для іх, яны натхняюць меня на новыя перамогі.
Рабіць дабро нескладана
— Усё часцей можна бачыць вас у сацыяльных праектах. Што прымушае знаходзіць час для гэтага? — Калі ўдзельнічала ў адной з дабрачынных акцый, пачула такую фразу: «Чым бы мы ўсе ні займаліся па жыцці, магчыма, наша прысутнасць тут — лепшае, што мы можам зрабіць». Яна мне вельмі запала ў душу, і я з ёй згодна. Не ўсіх лёс надзяліў тым, што ёсць у нас. У кагосьці нешта не атрымалася, не склалася, але ёсць людзі, якія могуць дапамагчы. Нездарма ж прырода так падзяліла нас, і, магчыма яна выпрабоўвае менавіта тых, у каго ўсё добра, наколькі мы чалавечныя, наколькі маем спагадлівае сэрца. Дапамагчы — гэта зусім не складана; мне здаецца, я адчуваю сябе пасля гэтага лепш, дыхаецца лягчэй.
— У той жа час і на старонках «глянцу» вы з’яўляецеся ўсё часцей. — У першую чаргу я раблю гэта дзеля папулярызацыі мастацкай гімнастыкі. У 2009 годзе, памятаю, прыехала са свайго першага чэмпіянату свету і прывезла медаль не толькі ў камандным першынстве, але і ў практыкаванні з абручом. Мы прыехалі спачатку ў залу на «Дынама», там сустрэлі, павіншавалі. Я, такая шчаслівая, іду дадому з чамаданам, абруч у чахле целяпаецца на плячы. І тут мне насустрач ідзе мужчына і кажа: «Дзяўчына, навошта вам гэтая шына?» Для мяне гэта быў удар: у нашым гімнастычным свеце толькі што было такое шчасце, а тут рэальнасць, дзе людзі нават не ведаюць, што такое мастацкая гімнастыка. У Беларусі не так шмат паспяховых відаў спорту. Крыўдна, калі нас не заўважаюць, таму ў мяне і з’явілася ідэя як мага больш актыўна папулярызаваць наш від. Спартсмены толькі могуць заваёўваць медалі, каб пра іх гаварылі, і тое не заўсёды гэта дзейнічае. У мяне ёсць такая невялікая мара: калі скончу выступаць, буду працягваць папулярызаваць спартсменаў і асабліва мастацкую гімнастыку.
— Чаму вы лічыце гэта важным? — Калі паглядзець на свет глабальна, па якіх крытэрыях ведаюць краіну? Так, гэта могуць быць вялікія дзеячы культуры і навукі, але спорт — самая яскравая іміджавая праява. Ён гуртуе людзей больш за ўсё: колькі заўзятараў, колькі футбольных і хакейных прыхільнікаў — цэлыя міжнародныя супольнасці! На Алімпійскія гульні людзі з’язджаюцца з усёй планеты, спорт аб’ядноўвае. Любы чалавек на зямлі нейкім чынам ды прывязаны да якога-небудзь спорту, хай нават не прафесійна.
А па-другое, у нас у краіне шмат маладых спартсменаў, якія не даходзяць да старэйшага ўзросту, таму што не атрымліваюць належнай увагі. На этапе юнацкага спорту неабходна заахвочваць атлетаў. Дапусцім, калі нашы спартсмены выйграюць юніёрскі чэмпіянат Еўропы, бо для іх гэта вяршыня, яны яшчэ не могуць удзельнічаць у сусветных і алімпійскіх турнірах. На гэта глядзяць скрозь пальцы. Яны маюць патрэбу ва ўвазе, таму што гэта падцягвае, стымулюе, прымушае расці. Гэта не праблема, а ўсяго маленькі аспекцік, які дазволіць нашай краіне стаць яшчэ больш спартыўнай.
Пра характар, тэатр і мужчын
— Якая ж Меліціна Станюта за межамі гімнастычнай залы? — У спорце я вельмі ўпартая, амбіцыйная, часам нават жорсткая. Калісьці і ў жыцці я была такая ж, але своечасова зразумела, што гэта няправільна. Спартыўны свет жорсткі, а ў паўсядзённасці людзі могуць прыходзіць ад гэтага ў шок. Мне нават мама казала: «Меліта, ты павінна вучыцца быць проста дзяўчынай, а не толькі спартсменкай». Нейкі час я старалася гэта ліквідаваць, і ўсё наладзілася. Гэта мая неспартыўная перамога.
Тым не менш вось гэтая дысцыплінаванасць, уменне дамагацца сваёй мэты, нават дзесьці перфекцыянізм, дапамагаюць мне і ў жыцці. За паўтара дня выхаднога я паспяваю, напэўна, больш, чым нехта за тыдзень, таму што ўсё распісана: я вельмі цаню свой час.
Наогул, мой дэвіз: у мяне ёсць я, і ў нас усё атрымаецца! Усё ў нашых руках, як бы гэта банальна ні гучала.
— У многіх інтэрв’ю вы гаворыце пра сваю любоў да тэатра і літаратуры. Гэта перадалося па генах? (Прабабуля Меліты — славутая артыстка Стэфанія Станюта. — Аўт.) — Гэта гены плюс выхаванне бацькоў. У мяне дома вельмі вялікая бібліятэка, бацькі мне з дзяцінства шмат чыталі. Наогул, для мяне важна, калі я адпачываю, насыціцца ўражаннямі. Лепш за ўсё гэтаму спрыяюць, вядома, падарожжы, але не заўсёды ёсць магчымасць. Тады на дапамогу прыходзяць кнігі і тэатр. Калі ведаю, што буду ў Мінску нейкі час, адразу пачынаю глядзець афішы.
Вельмі люблю Купалаўскі тэатр. Не таму, што там працавала мая прабабуля — яе на сцэне я ніколі не бачыла, перш за ўсё для мяне яна была родным чалавекам, а не актрысай. Там выдатныя акцёры, і яны выдатна працуюць. Таксама ў маіх фаварытах Тэатр беларускай драматургіі, у апошні час часта хаджу туды: у іх з’явілася шмат новых спектакляў. Не ў крыўду прыхільнікам тэатра імя Горкага, але мне там не падабаецца.
Дарэчы, пра балет і оперу: оперу наогул не вельмі люблю, а вось прафесіянальны, якасны балет мне падабаецца. Мастацкая гімнастыка і балет не тое каб блізкія (адно — спорт, другое — мастацтва), але мастацкая гімнастыка пайшла ад Айседоры Дункан, якая ў свой час зняла пуанты.
— А пра літаратуру? — Я вялікая прыхільніца Рэмарка, засталася ўражаная таксама Габрыэлем Гарсіа Маркесам. А калі казаць пра тое, што прачытала не так даўно, то гэта кніга пра вялікага танцоўшчыка Рудольфа Нурыева (параіла, дарэчы, Люба Чаркашына). Глыбокі адбітак пакінулі творы Халеда Хасейні, я нават плакала, хоць складана выціснуць з мяне сентыментальныя пачуцці.
Рэдка перачытваю кнігі, але ў адну з апошніх паездак узяла з сабой «Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях», нешта мне так захацелася казак. Наогул, беларускія легенды настолькі цікавыя, апавяданні з гэтай тоненькай кніжкі вельмі ўразілі.
— Дарэчы, вы выдатна размаўляеце па-беларуску. — Я добра ведаю родную мову, гэта з дзяцінства. Калі б зараз не змагла размаўляць па-беларуску, мне было б вельмі сорамна. Яшчэ добра валодаю англійскай і французскай, планую вывучыць італьянскую.
— Пра тое, што ў гімнастак строгія дыеты, ведаюць усе. А чаму вы аддаяце перавагу, калі можна адступіць ад рэжыму? — Мяне можна не карміць ніякімі прысмакамі, дайце толькі морапрадукты: васьміногі, кальмары, крэветкі. Я іх люблю, імі магу замяняць дэсерты, хоць салодкае таксама люблю, але выбарачна. Шакалад — абажаю, пірагі — не маё. Вельмі люблю «Кіеўскі» торт: памятаю, прывезла яго з чэмпіянату свету, які якраз праходзіў ва Украіне, дык ела цэлы дзень (смяецца).
— У сінхронным плаванні ўжо з’явіліся мужчыны. Усё часцей кажуць, што яны могуць прыйсці і ў мастацкую гімнастыку… — Ёсць адэкватная мужчынская мастацкая гімнастыка (хутчэй, іх выступленні можна назваць акрабатыкай з прадметам), гэта выдатна. А ёсць іспанцы, якія выходзяць на дыван у камбінезонах і цалкам робяць нашы праграмы. Мне глядзець на гэта, шчыра кажучы, не вельмі прыемна. У аснове мастацкай гімнастыкі ляжыць грацыя, пластыка, жаноцкасць. Гэтыя словы ніяк не вяжуцца з мужчынамі, таму я лічу гэты від чыста жаночым. І заклікаю пакінуць яго нам.
Дар’я Лабажэвіч
zhivchik
Пост N: 1947
Зарегистрирован: 10.07.10
Рейтинг:
13
Отправлено: 04.09.15 17:30. Заголовок: Ничего не понятно. У..
Ничего не понятно. Украинский язык понятен, а этот нет.
Школьник
постоянный участник
Пост N: 31319
Зарегистрирован: 31.03.10
Рейтинг:
67
Отправлено: 08.09.15 00:43. Заголовок: 2015 34th World Cham..
2015 34th World Championships - Stuttgart (Germany)
Все даты в формате GMT
3 час. Хитов сегодня: 416
Права: смайлы да, картинки да, шрифты нет, голосования нет
аватары да, автозамена ссылок вкл, премодерация вкл, правка нет
- участник сейчас на форуме
- участник вне форума